Sprzęt do pracy na wysokości

Źródło: Wertykal

 

Prace wysokościowe, czyli realizowane co najmniej 1 metr nad poziomem podłogi lub ziemi, zaliczane są do szczególnie niebezpiecznych. Żeby nie dopuścić do upadku osoby, która je wykonuje, należy zapoznać się dokładnie z przepisami BHP. Obejmują one takie kwestie, jak okresowe badania lekarskie dla pracowników, organizację szkoleń w zakresie pracy na wysokości, właściwy nadzór czy zastosowanie środków ochronnych.

 

Warto zwrócić tutaj uwagę na dwie kwestie. Po pierwsze pracodawca powinien zawsze dążyć do tego, aby pracownicy znajdowali się na bezpiecznych stanowiskach pracy, poza strefą zagrożenia upadkiem z wysokości. W przypadku, gdy okaże się to niemożliwe, należy wybrać odpowiednie środki ochrony. Stosuje się przy tym zasadę pierwszeństwa środków ochrony zbiorowej (balustrady, obarierowanie, siatki ochronne) nad środkami ochrony osobistej. Bywa jednak, że z przyczyn technicznych lub ekonomicznych, trzeba zrezygnować ze stosowania balustrad, barierek itp. W takiej sytuacji jedynym właściwym i koniecznym rozwiązaniem jest dobranie optymalnych środków indywidualnej ochrony przed upadkiem. I tutaj właśnie należy uwzględnić drugą istotną kwestię, a mianowicie, iż w każdym sektorze gospodarki praca na wysokości wygląda nieco inaczej. Różnice te uwarunkowane są specyficznym środowiskiem pracy i uwarunkowaniami czasowymi.

 

Wybór środków ochrony indywidualnej

Bartosz Baran, Menedżer Petzl Technical Institute Polska podkreśla, iż jednym z najważniejszych obowiązków pracodawcy jest zadbanie o prawidłowe przeprowadzenie oceny ryzyka zawodowego, związanego z konkretnym miejscem wykonywania pracy oraz danym zadaniem. Tego rodzaju ocena powinna poprzedzać wybór środków ochrony indywidualnej, w tym chroniących przed upadkiem. Trzeba też wziąć pod uwagę rodzaj pracy, jaka ma być wykonywana. Istnieją cztery podstawowe metody pracy na wysokości. Są one opisane w normie EN 363:2018 (PN-EN 363:2019-01) jako praca w ograniczeniu, amortyzacja upadku, pozycjonowanie/praca w podparciu, dostęp linowy.

Praca w ograniczeniu to metoda, którą stosuje się przede wszystkim na płaskich dachach, w pobliżu krawędzi. Polega na zastosowaniu środków ochrony indywidualnej w celu niedopuszczenia pracownika do strefy, gdzie występuje zagrożenie upadkiem z wysokości. Zostaje on wówczas wyposażony w podstawowe szelki bezpieczeństwa oraz lonżę wpiętą do punktu/systemu kotwiczącego, której długość uniemożliwia wejście w strefę zagrożoną upadkiem. Praca w ograniczeniu nie wymaga żadnych absorberów energii.

Najczęściej spotykaną metodą pracy na wysokości jest tzw. amortyzacja upadku. W przypadku, gdy grozi on pracownikowi na miejscu pracy lub w trakcie poruszania się, powinien zostać wyposażony w system powstrzymujący upadek, absorbujący energię do akceptowalnego poziomu, tj. 6 kN. Oprócz szelek niezbędna jest tutaj lonża z absorberem, przyrządem autoasekuracyjnym (samozaciskowym) na linie lub urządzeniem samohamownym. Metoda ta nie zakłada aktywnego obciążania systemu chroniącego przed upadkiem w czasie pracy, jest ono możliwe jedynie podczas ochrony przed upadkiem pracownika.

Pozycjonowanie/praca w podparciu pozwala zawisnąć w szelkach bezpieczeństwa na wymaganej wysokości. Nogi pracownika muszą mieć podparcie na elemencie konstrukcji, a jego wyposażenie powinno składać się z szelek bezpieczeństwa z pasem biodrowym, systemu amortyzująco-łączącego oraz linki lub lonży do pozycjonowania.

Przy pracach na drabinie również warto zaopatrzyć się w linkę do pozycjonowania. Natomiast działając na cysternach czy wagonach, gdzie punkt kotwiczenia znajduje się nad użytkownikiem, najlepiej skorzystać z urządzenia samohamownego. Z kolei do prac na głębokości i w studzienkach dobrze sprawdzi się trójnóg, wyciągarka oraz urządzenie do auto-ewakuacji.

Bywa, że prace odbywają się w ramach obiektu wyposażonego już w stałe systemy czy punkty asekuracyjne, do których należy się kotwić. Muszą być one odpowiednio często kontrolowane oraz wykazywać zgodność z normą EN 795:2012. W przypadku braku takich zabezpieczeń, można stworzyć tymczasowy system asekuracji, czyli tzw. linię życia, pod warunkiem, że możliwe będzie kotwienie do stabilnego elementu konstrukcji, która ma odpowiednią wytrzymałość.

Dostęp linowy, zwany popularnie alpinizmem przemysłowym, stosowany jest wówczas, gdy pracownik musi działać w trudno dostępnym miejscu. Porusza się i wykonuje swoją pracę wisząc na linach, co wymaga przejścia odpowiednich szkoleń, nabycia określonych umiejętności oraz doświadczenia. Pracownik musi posiadać co najmniej dwie liny – asekuracyjną i roboczą, a także przyrząd autoasekuracyjny połączony z uprzężą, który swobodnie będzie podążał za jego ruchami. Ponadto do podchodzenia w górę używane są dwa przyrządy zaciskowe, a do zjazdu w dół przyrząd zjazdowy. Podczas pracy metodą dostępu linowego, kiedy nogi pracownika nie mają kontaktu z konstrukcją, zalecane jest korzystanie ze wspornika, tzw. ławeczki, która nie jest ŚOI.

Jacek Sosnowski, Doradca techniczno-handlowy w firmie PROTEKT dodaje, iż pracownik powinien mieć do dyspozycji takie środki ochrony indywidualnej, które:

  • wpływają na ustalanie pozycji podczas pracy lub niedopuszczenie do przyjęcia przez pracownika położenia, w którym istnieje możliwość upadku z wysokości (zgodnie z normą PN-EN 358);
  • w sytuacji zaistnienia upadku zatrzymają go w powietrzu i ograniczą działanie siły towarzyszącej zatrzymaniu, a ponadto zapewnią poszkodowanemu możliwość bezpiecznego oczekiwania na nadejście pomocy (zgodnie z normą PN-EN 363).

Jak wyjaśnia Justyna Turkowiak, Starszy Inspektor ds. BHP w firmie Alpinex, prawidłowo dobrany sprzęt do pracy na wysokości, musi zawierać trzy elementy: punkt kotwiczenia, szelki bezpieczeństwa i rozwiązanie, które łączy je ze sobą. W zależności od charakteru i miejsca wykonywanej pracy, a także od możliwości asekuracyjnych, wykorzystywane są takie elementy, jak amortyzator bezpieczeństwa z linką (najlepiej podwójną), karabinki (zatrzaśniki), urządzenia samohamowne, urządzenia samozaciskowe z regulacją długości itd. Niezbędnym elementem wyposażenia jest też kask. Ponadto warto zaopatrzyć pracownika w wygodną odzież roboczą, bezpieczne obuwie, kamizelkę odblaskową, rękawice czy okulary ochronne.

Alpinex oferuje zestawy asekuracyjne do pracy na wysokości. Są to gotowe rozwiązania przygotowane z myślą o konkretnym rodzaju pracy i środowisku użytkowania. Zakup zestawu jest opłacalny finansowo, ale zawsze priorytetem powinno być odpowiednie dobranie sprzętu. Oczywiście musi spełniać określone przepisy, poza tym trzeba poddawać go regularnym przeglądom.

 

Systemy powstrzymywania spadania w zakładach przemysłowych

Jan Lipiarski, Współwłaściciel firmy Wertykal podkreśla, iż sprzęt do pracy na wysokości w ramach przedsiębiorstwa, powinien mieć określone cechy, a mianowicie ważne, aby był:

  • łatwy i szybki w użyciu,
  • trwały,
  • ergonomiczny i wygodny,
  • lekki,
  • spełniający wymogi bezpieczeństwa.

Rzecz w tym, aby pogodzić dwa niezwykle ważne tematy, czyli ochronę zdrowia i życia pracowników oraz zapewnienie sprawnego funkcjonowania przedsiębiorstwa. Produkcja ma się odbywać w sposób płynny, bez przestojów oraz opóźnień, więc wszelkie czynności związane z konserwacją, serwisowaniem czy naprawą maszyn i urządzeń, powinny przebiegać ekspresowo. Ogromną rolę odgrywa samopoczucie pracownika, który się tym zajmuje. Jeżeli będzie się czuł bezpiecznie oraz komfortowo, wykona swoje obowiązki szybko i dobrze. Co, w związku z tym, powinno charakteryzować punkty kotwiczenia, szelki bezpieczeństwa i zespoły łącząco-amortyzujące przeznaczone dla pracowników przedsiębiorstw?

Jacek Sosnowski zaznacza, iż punkt kotwiczący, inaczej asekuracyjny, stanowi pierwsze i kluczowe ogniwo indywidualnego systemu ochrony przed upadkiem. Jego zadaniem jest zaczepienie podzespołu łącząco-amortyzującego do konstrukcji nośnej. Atestowane punkty asekuracyjne mogą mieć prostą konstrukcje i kształt ucha, do którego przypina się sprzęt. Jednak mogą być również bardziej rozbudowanymi systemami, składającymi się z lin, szyn wózków itp. Punkty kotwiczące oraz systemy projektowane i certyfikowane w oparciu o normę PN-EN 795:2012 dzielą się na wiele klas, jednak tylko dwie z nich (B – punkty tymczasowe i E – bezwładne masy kotwiczące) obejmują środki ochrony indywidualnej, które oznacza się znakiem CE. Powyższa norma określa szczegółowe wymagania, jakie musi spełniać punkt kotwiczący, jednak w praktyce każdy użytkownik musi umieć samodzielnie określić czy wybrane rozwiązanie ma odpowiednią wytrzymałość, stabilność oraz lokalizację. Właściwe dobranie i zastosowanie punktu asekuracyjnego, to jedno z najtrudniejszych zagadnień związanych z użytkowaniem indywidualnego sprzętu chroniącego przed upadkiem z wysokości.

Jan Lipiarski wyjaśnia, iż w przemyśle często stosuje się stałe punkty, a nawet systemy asekuracyjne, co podyktowane jest wygodą użycia. Dobrze dobrane i zainstalowane rozwiązanie powinno być gotowe do użycia w każdej chwili i umożliwiać ochronę przed upadkiem kilku pracowników jednocześnie. Systemy asekuracyjne montuje się przeważnie na dachach hal produkcyjnych (obsługa dachu budynku). Ale coraz częściej pojawiają się również ponad maszynami, zapewniając tym samym łatwy dostęp serwisowy. Trzeba tu jednak zaznaczyć, że system asekuracji nie zapewnia bezpieczeństwa na takim poziomie jak podest roboczy, stąd zalecenie by stosować go tylko w sytuacji, gdy dostęp z podestu nie jest możliwy. Systemy asekuracji mają szereg ograniczeń, a jedno z najważniejszych dotyczy wysokości pracy – nie nadają się do ochrony przed upadkiem na małych wysokościach rzędu 1–3 m. W przypadku systemu linowego trzeba wziąć pod uwagę duże ugięcie liny po upadku (1–2 m). Co prawda nie dotyczy to systemów szynowych, jednak w ich wypadku sporym problemem są ograniczenia montażowe.

Do łączenia szelek bezpieczeństwa, w które ubrany jest użytkownik, z punktami kotwiczenia, wykorzystuje się odpowiednie łączniki. Zastosowanie samego prostego łącznika dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy chodzi jedynie o zapobiegnięcie upadkowi. Jednak jeśli dopuszcza się taką możliwość, że do niego dojdzie, potrzebne jest rozwiązanie z absorberem energii, czyli zespół łącząco-amortyzujący. Tego typu podzespoły konstruowane są w taki sposób, aby łagodziły siłę udarową działającą na człowieka podczas upadku. Pochłaniają energię kinetyczną powstającą podczas swobodnego spadania i ograniczają siłę działającą na klamrę zaczepową szelek bezpieczeństwa do wartości bezpiecznej. Prawidłowe zadziałanie podzespołu łącząco-amortyzującego eliminuje też ryzyko wystąpienia niebezpiecznych dla organizmu następstw nagłej utraty prędkości spadania. Typowym przykładem łącznika, zgodnym z normą PN-EN 354 i PN-EN 355, oferowanym chociażby przez firmę PROTEKT, jest linka bezpieczeństwa (lub podwójna linka bezpieczeństwa) z amortyzatorem włókienniczym. Amortyzator bezpieczeństwa wykonany jest z odpowiednio uszytej i złożonej taśmy poliamidowej, zakończonej obustronnie pętlami. Podczas upadku amortyzator rozrywa się w kontrolowany sposób, zwiększając tym samym swoją długość i pochłaniając energię kinetyczną. Należy pamiętać jednak, że długość linki bezpieczeństwa wraz z amortyzatorem i elementami łączącymi może wynosić maksymalnie 2 m. Do podzespołów łącząco-amortyzujących zaliczane są także urządzenia samohamowne zgodne z PN-EN 360 i samozaciskowe-przesuwne po linie zgodne z PN-EN 353-1. Sprzęt samohamowny idealnie sprawdza się w przemyśle, gdyż pozwala na bezpieczna pracę na małych wysokościach. Poza tym montowany jest na stałe nad stanowiskami pracy i wykazuje kompatybilność z systemami asekuracji – jako łącznik z szelkami. Urządzenia samohamowne o niewielkich rozmiarach, które oparte są na pasach poliamidowe cechuje lekkość i duża uniwersalność, a ponadto pomagają zabezpieczyć stanowisko pracy, bez potrzeby martwienia się o długość linki czy niewygodę związaną z jej użytkowaniem.

Czynnikiem decydującym o wyborze właściwego urządzenia powinna być ocena stanowiska pracy uwzględniająca sposób przemieszczania się pracownika, położenie punktów kotwiczących oraz wielkość wolnej przestrzeni pod stanowiskiem. Czy będzie to jedna linka zakończona z obu stron łącznikami stalowymi lub aluminiowymi, służąca do przytwierdzenia pracownika do jednego punktu i pozwalająca na pracę w jego okolicy? A może linka, która ma jeden absorber i dwa końce, dzięki czemu pracownik może jednocześnie być wpięty i poruszać się? Wszystko zależy na jakim stanowisku pracy w zakładzie ma być wykorzystywana. Trzeba mieć to na uwadze ustalając jaką długość ma mieć linka. System powinien być tak dobrany, aby nawet w najbardziej ekstremalnym ułożeniu zapewniał bezpieczeństwo i chronił przed uderzeniem w ziemię lub inny przedmiot obok czy poniżej.

Szelki bezpieczeństwa, zwane powszechnie uprzężą, stanowią niezbędny, wymagany przepisami składnik indywidualnego sprzętu chroniącego przed upadkiem z wysokości. Gdyby do niego doszło, szelki powinny utrzymać ciało w trakcie spadania. Odpowiadają też za bezpieczne rozłożenie sił dynamicznych towarzyszących temu procesowi. Ponadto konstrukcja uprzęży powinna umożliwić bezpieczne i w miarę wygodne oczekiwanie na nadejście pomocy po upadku. Należy pamiętać, że tylko szelki oznaczone normą europejską PN-EN 361 oraz mające certyfikat bezpieczeństwa CE, mogą być stosowane przez pracowników jako sprzęt ochronny. Niedopuszczalne jest korzystanie z samych pasów biodrowych, pasów monterskich oraz alpinistycznych uprzęży udowych. Obecnie istnieje bardzo duży wybór szelek bezpieczeństwa, a zasadniczą ich cechą wyróżniającą jest umiejscowienie klamer zaczepowych, które określa współpracę z innymi elementami indywidualnego systemu ochrony przed upadkiem. Najprostsze modele szelek bezpieczeństwa mają tylko tylną klamrę zaczepową, zwaną także grzbietową. Klamra ta ma charakter uniwersalny i nadaje się do współpracy z większością podzespołów łącząco-amortyzujących. Bardziej rozwinięte konstrukcje mają również przednią klamrę zaczepową, przeznaczoną głównie do łączenia z urządzeniami samozaciskowymi i stałymi systemami asekuracji pionowej. Szelki bezpieczeństwa wyposażone w pas biodrowy przystosowane są do współpracy z urządzeniami do stabilizowania pozycji w miejscu pracy tzw. praca w podparciu. Pas biodrowy ma klamry zaczepowe (najczęściej dwie boczne), które muszą spełniać normę PN-EN 358 służące do dołączania wspomnianych urządzeń. Klamer tych jednak nie można stosować do łączenia z podzespołem łącząco-amortyzującym. Produkowane są także szelki bezpieczeństwa mające dodatkowy nisko umiejscowiony centralny punkt zaczepowy (spełniający wymagania normy PN-EN 813), służący do wpinania przyrządów zaciskowych i zjazdowych. Tego typu uprzęże służą do pracy w podwieszeniu, zwisie lub do wykonywania kontrolowanego zjazdu. Możliwe jest również zastosowanie uprzęży biodrowej, która najczęściej jest zgodna z normami PN-EN 358 (boczny punkt zaczepowy) i PN-EN 813 (punkt centralny) wraz z uprzężą piersiową zgodną z normą PN-EN 361. Takie połączenie pozwala na uzyskanie zgodności z trzema normami, przy możliwości wygodnej konfiguracji sprzętu w zależności od stanowiska pracy.

Michał Ciszewski, właściciel firmy MFC Tech – będącej dystrybutorem sprzętu Beal w Polsce podkreśla, iż bardzo istotnym elementem przy pracy na wysokości jest lina. Najczęściej do pracy używane są liny statyczne (półstatyczne), zgodne z normą PN-EN 1891 produkowane z poliamidu. Mają niewielkie wydłużenie, które umożliwia absorbowanie energii upadku o współczynniku odpadnięcia WO<0,3. Zazwyczaj stosowane średnice lin do pracy to 10–11 mm. Norma dzieli liny statyczne na Typ A – rekomendowany dla większych obciążeń oraz Typ B – lekkie liny o mniejszej wytrzymałości lub specjalnej konstrukcji o np. zwiększonej odporności cieplnej, która uniemożliwia sprostanie wymaganiom testów koniecznych do uzyskania certyfikacji jako Typ A. Wytrzymałość statyczna lin Typu A wynosi minimum 22 kN. Przy wyborze liny ważne jest również zwrócenie uwagi na takie parametry jak liczba odpadnięć testowych, wydłużenie statyczne, ślizganie oplotu czy kurczliwość w wodzie. Na rynku dostępne są również liny produkowane z użyciem technologii klejenia rdzenia i oplotu, która zwiększa poziom bezpieczeństwa nawet przy częściowym przecięciu liny. Dla specyficznych warunków pracy, np. asekuracja przy wspinaczce po konstrukcji, konieczne jest stosowanie lin dynamicznych, mających zdecydowanie lepsze parametry określające absorbcję energii odpadnięcia niż liny statyczne. Testując je przyjmuje się wysoki współczynnik odpadnięcia, a mianowicie WO=1,77. Liny dynamiczne stosowane są również do produkcji linek bezpieczeństwa – lonży asekuracyjnych.

Bartosz Baran wymienia jeszcze przyrządy zjazdowe, które umożliwiają poruszanie się po linach. Dzięki samoczynnej blokadzie pracownik może zatrzymać się na linie, wystarczy, że puści rączkę przyrządu. Osobom wykonującym pracę na linach sporadycznie oraz takim, które dopiero zdobywają doświadczenie w tym zakresie, zaleca się używanie przyrządów z funkcją blokady antypanicznej, która zablokuje przyrząd w razie zbyt mocnego pociągnięcia rączki podczas zjazdu. Na niektórych przyrządach zjazdowych można również podchodzić na linie do góry. Wykorzystuje się wówczas również przyrządy zaciskowe. Istnieją dwa ich rodzaje – przyrządy ręczne oraz piersiowe. Te drugie są połączone z uprzężą powyżej punktu centralnego. Do podchodzenia na linie potrzebny jest jeszcze ręczny przyrząd zaciskowy, najlepiej z rączką. Można zamocować do niego strzemię, na którym wspiera się noga. Naprzemienne obciążanie i przesuwanie przyrządów w górę umożliwia podchodzenie po linach coraz wyżej.

Zestawy do pracy na wysokości powinny składać się z produktów, które nie mają ostrych elementów i można określić je jako trwałe, odporne na tarcie oraz rozrywanie, a także zapewniające bezpieczeństwo i pewność w każdej sytuacji.

Środki ochrony indywidualnej do prac wysokościowych są środkami kategorii III (bezpośrednia ochrona życia), dlatego bez względu na jakość, cenę i zastosowanie mają mieć certyfikację CE, nr jednostki certyfikującej oraz muszą spełniać wymogi stawiane przez normę. Wprowadzenie sprzętu bez ważnej certyfikacji jest niezgodne z prawem, dlatego sprzedające go firmy powinny dysponować deklaracjami zgodności mówiącymi o tym, że dany produkt został wykonany zgodnie z normą oraz, że jest bezpieczny przy prawidłowym użytkowaniu. Alpinex, przykładowo, do każdego z nabytych ŚOI dołącza deklaracje zgodności (ewentualnie wysyła link do niej) oraz instrukcję użytkowania. Ponadto wszystkie środki ochrony indywidualnej powinny przechodzić kontrolę okresową przynajmniej raz w roku. Ważne by przeprowadzała ją osoba będąca przedstawicielem certyfikowanej firmy, która posiada odpowiednie uprawnienia w tym zakresie (producent sprzętu lub upoważniona i przeszkolona przez niego osoba).

Wszystkie środki ochronne muszą być ewidencjonowane, a zapisy dotyczące przeglądów okresowych powinny być notowane. Natomiast sprzęt może spełniać swoją funkcję tylko wówczas, gdy użytkownicy umieją się nim posługiwać. Duże znaczenie ma tutaj organizowanie odpowiednich szkoleń dla pracowników, kadry kierowniczej, a także osób odpowiedzialnych za zakup sprzętu BHP w danym zakładzie pracy. Następnie niezbędne jest dokładne zapoznanie się z instrukcją środków ochronnych oraz odpowiednie wyregulowanie uprzęży czy kasku, poprawne doczepienie urządzenia łącząco-amortyzującego do szelek itp. Przed każdym użyciem warto sprawdzić poprawność działania sprzętu.

Osoba pracująca na wysokości powinna mieć na głowie kask. Ważne, aby miał kilka cech, których nie mają przeciętne kaski ochronne. Istotna jest 3-punktowa uprząż podbródkowa zapobiegająca utracie kasku podczas poruszania się po konstrukcjach, jak również w trakcie ewentualnego upadku. Kask ma ochronić głowę pracownika przed ewentualnym uderzeniem o konstrukcję lub przed spadającymi drobnymi przedmiotami, zrzuconymi w czasie upadku. Ochrona głowy powinna mieć odpowiednią wytrzymałość na uderzenia boczne, przednie i tylne. Kask do pracy na wysokości ma być zgodny z normą PN-EN 397 – Przemysłowe hełmy ochronne. Ponadto stosowane są kaski przemysłowe zgodne również z normą PN-EN 12492 – Kaski dla alpinistów. W zależności od rodzaju wykonywanej pracy oraz warunków należy wybrać kask zapewniający najwyższy poziom bezpieczeństwa.

Osobną grupę sprzętu, którego zasadniczo nie można określić jako środki ochrony indywidualnej, stanowią przyrządy/systemy ewakuacyjno-ratunkowe. Planując pracę na wysokości należy uwzględnić również potencjalne działania ratownicze. Sprzęt przeznaczony do ich realizacji musi być dostosowany do sytuacji, a wszyscy pracownicy powinni zostać przeszkoleni tak, aby w razie potrzeby potrafili go użyć.

 

Jakość a cena

Jak zauważa Justyna Turkowiak, cena sprzętu wysokościowego nie zawsze jest wyznacznikiem jego jakości. Nierzadko produkty, które są tańsze z powodzeniem mogą konkurować z tymi, którym przypisuje się najwyższy standard. Najważniejsze jest to, aby sprzęt miał ważną certyfikację i był optymalnie dobrany do danego stanowiska pracy. Należy też brać pod uwagę jak często będzie użytkowany. Jeżeli ktoś codziennie wykonuje pracę na wysokości, powinien zostać zaopatrzony w sprzęt ze średniej lub wyższej półki. Co wyróżnia takie produkty? Są bardzo wygodne w użytkowaniu, lekkie i trwałe. Z kolei w przypadku, gdy ktoś potrzebuje sprzętu wysokościowego do wykonania jednorazowego zlecenia, nie ma sensu wybierać cieszącego się najlepszymi opiniami, a zarazem jednego z najdroższych rozwiązania. Oczywiście nie znaczy to, że można kupić cokolwiek. Podsumowując, zawsze powinno się zwracać uwagę na jakość, która gwarantuje bezpieczeństwo użytkowania środków ochrony indywidualnej. Jednak nie należy bezrefleksyjnie utożsamiać wysokiej jakości z wysoką ceną, a równocześnie trzeba pamiętać, że nie warto oszczędzać na zdrowiu. Chociaż może brzmieć to jak paradoks, każda osoba, która ma na co dzień do czynienia ze sprzętem do pracy na wysokości przyzna, że powyższe zdanie zdecydowanie ma sens.

 

Autor: Sabina Frysztacka

Pełny tekst w wersji PDF poniżej lub proszę kliknąć link do pobrania pliku PDF
GM_2022_2_42_49_Wysokosci

Authors

Related posts

Góra
English